Cześć wszystkim. Jesteśmy Polakami, mieszkamy w Szwajcarii od 8 lat. W czerwcu powitaliśmy nasze pierwsze dziecko. Od stycznia chciałabym wrócić do pracy na 40% etatu, nie dla dużych pieniędzy – to rola mojego męża – ale dla mojego własnego zdrowia psychicznego. Będzie miała wtedy 7 miesięcy i będzie spędzać 2 dni w żłobku. Już teraz serce mi pęka na myśl o niej. W Polsce matki często zostają w domu z dziećmi przez dłuższy czas. Potrzebuję waszych doświadczeń: od jakiego wieku wasze dzieci chodzą do żłobka? Jak im to poszło? Nie zrobię jej krzywdy, prawda?
Wiolka
Nasze dzieci (dwójka) zaczęły chodzić do żłobka w wieku 3 miesięcy, każde po dwa dni w tygodniu (pierwsze dwa tygodnie to łagodne wprowadzenie). To całkiem dobrze się sprawdziło. Przywiązanie i trudności z rozstaniem zaczęły się później, około drugiego roku życia.
Ostatecznie jest to trudniejsze dla rodziców niż dla dziecka.
Jollka
Cześć!
Wróciłam do pracy rok po porodzie. To zdecydowanie była najgorsza decyzja finansowa (nie będę wdawać się w szczegóły, ale miałam układ, w którym dostawałam pełną pensję, nie pracując). Ale to CUDOWNIE wpłynęło na moje zdrowie psychiczne. Niezależnie od tego, co ludzie tutaj mówią o funduszach emerytalnych, kosztach, że powinnaś zająć się wolontariatem – ty wiesz, co musisz zrobić.
Początek był bardzo trudny, dużo płakałam podczas dni adaptacyjnych. Moje dziecko też potrzebowało czasu, żeby się przystosować, a wirusy nie były łatwe. Ale potem było po prostu niesamowicie, a mały teraz to uwielbia.
Poświęć czas i wysiłek, aby poznać nauczycieli, zaakceptuj społeczność, która tam jest, i bądź dla siebie dobra.
Życzę wszystkiego najlepszego tobie i twojej rodzinie!
Jbb
Polski:
To, że w twoim kraju wszyscy zostają w domu przez 3 lata, nie oznacza, że to dobre lub właściwe, ani że musisz podążać za tłumem – to brzmi jak presja społeczna wywołująca poczucie winy.
Osobiście nie wyobrażam sobie zatrzymania mojej kariery i pasji. Wierzę, że można połączyć rodzinę i pracę, a ojcowie również muszą aktywnie uczestniczyć w obowiązkach związanych z opieką nad dziećmi. Więc przez pierwsze 6 miesięcy matka jest na urlopie, potem ojciec. Oczywiście rozumiem, że w Szwajcarii większość ojców nie ma takiej możliwości.
W Szwajcarii, Holandii i innych krajach większość dzieci chodzi do przedszkola od 4-6 miesiąca życia i ludzie dorastają całkowicie w porządku. Są inne rzeczy w wychowaniu, które są o wiele ważniejsze dla rozwoju i dobrostanu dziecka niż spędzanie kilku godzin w przedszkolu od najmłodszych lat. Lepiej, żeby dziecko chodziło do przedszkola i miało całą miłość i uwagę wieczorami, niż zostawało w domu z nerwową, złością lub zmęczoną matką, na przykład.
Więc wszystko zależy od indywidualnych sytuacji i preferencji, ale nie powinnaś czuć się winna, jeśli chcesz wrócić do pracy.
hOOS
Z perspektywy rozwoju jasne jest, że niemowlęta do około 2,5-3 roku życia są kształtowane przez swoje otoczenie: sposób, w jaki są traktowane, jak są chronione przed niekorzystnymi wpływami itp.
Dopiero około 3 roku życia zaczynają >zaczynaćzaczynają< zdawać sobie sprawę, że nie są jednością ze swoimi głównymi opiekunami. To ich przeraża i wywołuje dobrze znane lęki separacyjne.
Wtedy też zaczynają mówić i mogą lepiej wyrażać siebie. To potężna faza, uczą się, że mają wpływ na ten świat.
Mając to na uwadze: nie ma sposobu, abyście jako rodzice mogli uchronić dzieci przed trudnymi doświadczeniami. Nie będziecie w stanie kontrolować, czego doświadczają i jak interpretują te doświadczenia. Możecie jednak kontrolować ich otoczenie. Dopóki czujecie się dobrze, oddając dziecko innemu opiekunowi, wszystko będzie w porządku. Gdy tylko zaczniecie się bać tego kroku, wasze dziecko to wyczuje i odpowiednio zareaguje.
Moja rada jest więc następująca: odwiedźcie te miejsca i oprowadźcie się po nich. Zorientujcie się, jak działają różne instytucje i podejmijcie decyzję na podstawie waszych obserwacji. (Będą się one różnić w zależności od rodziny). Jeśli czujecie, że instytucja odpowiednio zareaguje na wydarzenia w otoczeniu waszego dziecka, może to być cenne doświadczenie, którego sami nie bylibyście w stanie zapewnić. Jeśli jednak uważacie, że potrzeby waszego dziecka nie mogą być zaspokojone, nie oddawajcie go tam.
Są inne opcje, np. zatrudnienie niani na jeden lub dwa dni. Korzyść: wasze dziecko ma niepodzielną uwagę i może pozostać w znajomym otoczeniu.
Od 2,5-3 roku życia możecie zapisać dziecko do grupy zabaw „Spielgruppe“, która może być w pomieszczeniu lub na łonie natury „Waldspielgruppe“ i trwa około 2-3 godzin.
Zawsze możecie zacząć posyłać dziecko do przedszkola w późniejszym czasie. Następnie w wieku 4,5-5 lat rozpocznie się kindergarten, zwykle tylko na pół dnia. (Szkoły oferują opiekę pozaszkolną dla pracujących rodziców, w której można uczestniczyć lub z niej zrezygnować).
Osobiście dla naszej rodziny właściwe było trzymanie dzieci w domu, dopóki nie mogły uczestniczyć w grupie zabaw. Ważne było dla nas, aby wiedziały, że mogą powiedzieć „tak“ lub „nie“ wobec tego, co im oferowano.
Później dowiedzieliśmy się, że nasze dzieci miały wiele problemów sensorycznych, i byłoby dla nich torturą spędzanie całego dnia poza ich bezpieczną przestrzenią (i nie byłyby w stanie sobie z tym poradzić w wieku 6 miesięcy+).
Ale jak powiedziałem, to nasze osobiste doświadczenie, które dotyczy tylko nas.
Ogólny rozwój niemowląt i dzieci jest dobrze zbadany. Jeśli chcesz się poinformować, polecam publikacje Remo Largo, szwajcarskiego pediatry i badacza, takie jak „Babyjahre“, „Kinderjahre“ itp.
Gerri
Mój syn zaczął chodzić do przedszkola od 6. miesiąca życia na trzy dni w tygodniu i absolutnie to uwielbia. Nie potrzebował wiele czasu na adaptację – myślę, że w tym wieku dzieci nie „zauważają“ zmiany w harmonogramie, podczas gdy rozpoczęcie w wieku 18 miesięcy jest bardzo trudne.
Utrzymanie pozycji na rynku pracy jest ważne, szczególnie w kontekście składek emerytalnych. Wiem, że wiele matek miało trudności z powrotem do pracy po kilku latach przerwy.
Mimo to uważam, że jakość przedszkoli może się znacznie różnić i trzeba znaleźć dobre miejsce. Nasz syn codziennie jest na dworze, bierze udział w wycieczkach na farmę, do teatru lalek, na spacery po wiejskich okolicach, na plac zabaw przy sąsiedniej szkole czy do sali gimnastycznej – nawet jako niemowlę. Personel jest świetny.
Każda matka martwi się, że nie jest fizycznie blisko swojego dziecka, ale to bardzo zdrowe. W innych kulturach i w przeszłości dzieci były wychowywane przez znacznie szerszą grupę osób (krewnych, przyjaciół, sąsiadów itp.).
Koos
Nie wierzę, że umieszczanie niemowląt w żłobkach przed ukończeniem trzeciego roku życia jest dobre. Żyjemy w środku wyniszczającego kryzysu zdrowia psychicznego – tak wiele dzieci i młodych dorosłych zmaga się z lękiem, depresją i trudnościami w budowaniu zdrowych relacji. U podstaw tego kryzysu leży rana wynikająca z odłączenia i niepewnego przywiązania. Erica Komisar w książce Being There pokazuje, jak pierwsze trzy lata życia stanowią fundament dla bezpieczeństwa emocjonalnego, odporności i zdolności do kochania oraz bycia kochanym. Kiedy umieszczamy niemowlęta w żłobkach zbyt wcześnie, porzucamy je w ich najbardziej wrażliwym okresie, oddając je w ręce obcych, którzy nie są w stanie przytulić i uspokoić każdego płaczącego dziecka. Dziecko, które płacze bez otrzymania pocieszenia, uczy się, że świat jest niebezpieczny, a jego potrzeby nie mają znaczenia – ten wczesny ból odbija się później w życiu jako samotność, zerwane relacje i desperackie poszukiwanie miłości. Jeśli chcemy uleczyć tę epidemię zdrowia psychicznego, musimy zacząć od ochrony niemowląt przed porzuceniem i zapewnienia rodzicom wsparcia, aby mogli naprawdę być przy swoich dzieciach w tych kruchych, niezastąpionych pierwszych latach.
Jamajka
Mój syn zaczął chodzić do żłobka od 7. miesiąca życia, ponieważ urodził się podczas pandemii, a ja wariowałam, siedząc w domu, nie mogąc nigdzie pójść, nikogo zobaczyć ani nikogo zaprosić.
Nie będę kłamać, pierwsze miesiące są trudne, więc zaczynaj powoli, jeśli możesz. Zapisaliśmy naszego syna na 2 godziny w pierwszym miesiącu, potem na pół dnia, a pełne dni wprowadziliśmy dopiero po 15 miesiącach.
W rozwoju każdego dziecka jest okres, kiedy szczególnie smuci się, gdy wychodzisz. Myślę, że szczyt tego przypada na 11 miesięcy, u mojego syna to było chyba 13 miesięcy. Lęk separacyjny staje się wtedy silny i dzieci dużo płaczą. Ale wszystkie dają radę i dorastają w porządku, jeśli nabiorą pewności, że nie zostawiasz ich na długo i zawsze wracasz. To wymaga trochę praktyki.
Niektóre dzieci są bardziej wrażliwe.
Mam teraz mieszane uczucia co do dr Eriki Komisar, ale jeśli żłobek jest dla ciebie niezbędny i chcesz pracować, lepiej nie oglądaj jej filmików 🙂
Tak czy inaczej, skutki separacji są znane dopiero w dorosłości.